| 29-9-08Deze reis zijn we met z’n 3en. Allen leden van IDON! Jolanda, Luciënne en ikzelf (Janine).Het begint al meteen spannend op het vliegveld van Brussel, waar blijkt dat het visum van Jolanda niet in orde is, er staat een verkeerde datum op, hij zou morgen al verlopen zijn….Een heel gedoe op het vliegveld, ze proberen ons bang te maken door het noemen van boetes die tot in de duizenden euro’s lopen. We bellen met de visumdienst in Breda, die ons gerust stellen en we wagen het erop. De reis verloopt voorspoedig, een uurtje of 8 rondhangen op het vliegveld van Casablanca, voor de overstap naar Bamako. Het is nog Ramadan, dus rond etenstijd is er helemaal niets te krijgen op het vliegveld, omdat het personeel dan zelf gaat eten…Midden in de nacht landen we in Bamako, waar Abu( gids Bamako) en Karfalla( trouwe gids uit Guinee, die al de derde keer met me meereist), ons al enthousiast staan op te wachten. De koffers van Jolanda en mij zijn niet meegekomen, dus staan we nog een uurtje of wat in de rij bij vermiste bagage.
Maarr… We zijn weer in Afrika, yes!!!! 7 uur ochtends Nederlandse tijd rollen we in bed. |
||
30-9 Vandaag een absolute hangdag! Vanuit een druk, druk en gejaagd Nederland nu een totale hangdag. Best zwaar, die omschakeling. Het Suikerfeest is in Bamako begonnen vandaag, dus er is overdag werkelijk niets loos. De mensen lopen wat rond in hun mooiste kleren en gaan bij elkaar op visite. Savonds proberen we wat van het feest mee te pikken en gaan de stad in. De plek waar Abu ons heenbrengt is niet ons ding, allemaal lawaaierige kroegen en disco’s, waar je bijna letterlijk over het volk valt. We zijn dus blij als we weer bij hem thuis zijn en hopen heel erg hard dat onze koffers er morgen zijn en we naar Guinee kunnen vertrekken. |
||
1-10
 Onze gids Karfala We hebben geluk. Onze bagage is gearriveerd en we kunnen vertrekken. Abu brengt ons naar de gare voiture, waar we een aantal plaatsen reserveren. Na een uurtje of wat wachten kunnen we vertrekken. Aanvankelijk rijdt de chauffeur heel aangenaam, maar bij de grens verliezen we een hoop tijd. Het visum van Jolanda is gelukkig geen probleem, maar de chauffeur lijkt dermate geïrriteerd door het tijdsverlies, dat ie als een idioot op het gaspedaal trapt en ook zo rijdt. Het stuur trilt er bijna af, lijkt het wel. Gewoon lekker in volle vaart op kruisingen en rotondes af. Als de avond valt, begint het tot overmaat te stortregenen, maar ook dat is zeker geen reden om vaart te minderen. De ruitenwissers gaan hypnotiserend langzaam. Ik besluit maar om mijn ogen dicht te doen, want ik word helemaal niet goed. Doodeng vind ik het. Gelukkig komen we veilig aan in Kankan op het gare voiture, waar we acuut getrakteerd worden op allerlei vervelende, opdringerige mannetjes. Op naar Mba, de zus van Karfalla, die ons hartelijk ontvangt. Om de beurt een traditionele douche, wat in dit geval wil zeggen: in het pikkedonker een emmer water in de stromende regen, met zaklamp, want er is geen maan vanavond. Kankan, 1 van de grotere plaatsen in Guinee, heeft nog steeds geen stroom. Ik heb voor Karfalla een telefoon meegebracht en als dank krijg ik van de familie een levende kip. Fijn! |
||
2-10 Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag (precies 50 jaar), en het begin van het Suikerfeest. Dus, op tijd het bed uit en om 8.30 zitten we te smullen van de cadeau gekregen kip met gebakken uien en aardappelen. Een stevig ontbijt, maar achteraf zijn we er erg blij om, want tot ‘s avonds is dat ons enigste eten vandaag. Om 10.00 lopen we richting centrum, onderweg zien we allerlei beschoten en afgebrande gebouwen. Een herinnering aan de staking van het vorige jaar.Er blijkt een heuse parade te zijn. Allerlei wijken van Kankan en verschillende bevolkingsgroepen zijn vertegenwoordigd. En natuurlijk ontbreken muziek, dans en zang ook niet. Dat laat het hartje sneller kloppen en beseffen waarom we ook alweer hier zijn…Na afloop terug naar Mba, bagage verzamelen en op weg naar Kouroussa. Daar verheug ik me ontzettend op. 2 jaar geleden was ik er ook, vorig jaar wilden we erheen met IDON!, maar dat kon niet doorgaan vanwege de staking.
 Abou 1 van onze chauffeurs De ‘brommer’ alleen al is een avontuur op zich. 2 mannetjes die ons omstebeurt brengen. Plaatselijk moeten we lopen, omdat er een soort miniriviertje is ontstaan door de regen. Het weerzien met Mamady is fantastisch! We zijn allebei blij. We onderhandelen over de lesprijs en morgen kunnen we beginnen. In de ochtend 2 uur dans en ‘s middags krijg ik djembé les van hem en Jolanda en Luciënne zangles van Koelako, zijn vrouw. Mamady vertelt dat hij ‘s avonds moet spelen in het Centre culturele en nodigt ons uit. Dus hupseké, weer omstebeurt op de motor en terug naar het hotel. Al het vervoer hier in Kouroussa zal de komende dagen op de motor zijn. Het is wel héél avontuurlijk allemaal, echt super. Eten, opfrissen en op naar het Centre culturele. We zijn nog niet binnen of Mamady heeft ons al gezien en trekt ons het podium op. We krijgen ereplaatsen. Nog geen 5 minuten laten wil hij me effe spreken. Of ik geen zin heb om een stukje te dansen daarzo. Hij op de djembé en ik dansen. Het hart klopt in mijn keel. Ik kijk hem een beetje ongelovig aan. Ik ben net gearriveerd hier in Kouroussa! Als ik terugloop naar Jolanda en Luciënne zeg ik dat het de bedoeling is dat we met z’n 3en een stukje dansen. Ze vallen bijna van hun stoel af. Mamady vraagt welk ritme we willen en we kiezen Konowulen. Konowulen heb ik vorige reis veel gezien en gehoord en heb er thuis in Nederland een dans op gemaakt. Het publiek vindt het fantastisch. Hilariteit alom en een gigantisch gejoel en gejuich in de zaal. Na afloop weer op de motor terug en met een tevreden gevoel naar bed. Wat een dag, wat een weerzien, wat fijn om weer in Kouroussa te zijn! Slapen wordt moeilijk, in het hotel is disco en volgens mij ben ik een beetje hyper…. |
||
3-10
 Tété Op tijd op en naar onze eerste dansles. We hebben les van Tété, dezelfde juf als vorig keer en van Alhassan, een fantastische danser. Er is nog een danser, Amara, een drietal muzikanten en een hoop publiek. Op het programma staat Kassa, Soro en Konkoba, wat hier Kassa-soro genoemd wordt. ‘s Middags heb ik djembé les van Mamady. Heel pittig zo in je eentje. Op een gegeven moment kondigt Mamady aan dat de les afgelopen is, omdat hij op een bruiloft moet spelen. Of ik zin heb om mee te gaan. Tuurlijk! We gaan naar een erf vol met kleurrijk geklede vrouwen en kinderen. Ik krijg een kenkeni in de armen gedrukt en voordat ik het weet loop ik over straat met Mamady op djembé en Balla, de sangbanspeler. Achter ons een hele stoet vrouwen en kinderen, Jolanda wordt in hun midden opgenomen en krijgt liedjes geleerd. De voorzangeres zingt door een megafoon, de vrouwen en kinderen zingen na. In welke film zit ik??  Amara en Al Hassan We lopen al zingend en muziekmakend heel Kouroussa door naar het erf van de familie van de bruid. Daar halen we het bruidspaar op en lopen in optocht weer terug naar het erf van de bruidegom. De kenkeni heb ik inmiddels afgegeven. Wat een belevenis weer! |
||
4-10De motors komen ons wat later halen vandaag, want er is eerst een gigantische stortbui. De dansles is weer helemaal goed vandaag. En aansluitend heb ik djembé les. Niet echt ideaal, want het hoofd zit inmiddels vol…Net voor het vallen van de avond hebben Jolanda en Luciënne zangles.Daarna wat rondhangen en als Mamady klaar is met eten, gaan we op weg naar een Doundounba feest een paar erven verderop. De verlichting op het feest is de maan en 2 zaklampen. Het is wederom super en na afloop weer omstebeurt met de motor terug. Dit nachtelijke ritje in het pikkedonker door de Bush is ons eigenlijk net iets te avontuurlijk, maar alles komt goed.
 Mamady Traoré, de dorpdrummer van Kouroussa
|
||
5-10 Vandaag verhuizen we naar een hotel in het centrum van Kouroussa.De dansles is weer helemaal ok. We doen Doundounbé, Takosaba en Bolokonondo.De djembé les is erg pittig. We doen Takosaba. Een doundoun, sangban, kenkeni en dan mag ik daar in mijn ééntje van alles op de djembé doorheen spelen. Geen begeleiding, niets. En zweten dat ik weer doe….
Na de les gaan we nog langs Demoussa Traoré, de meneer waarmee ik de vorige keer dat ik hier was, naar Mourignoumaya ben geweest. In Mourignoumaya zijn ze gespecialiseerd in Bandogialli. Hij beloofd erheen te gaan en te vragen of hun dansers voor ons willen dansen. |
||
6-10 Aangekomen bij het erf van Mamady, staat er een schaal salade met héél veel rauwe uien en wat tomaat op ons te wachten. Wel apart zo smorgens vroeg voor de les….Vandaag staat Kadan op het programma en we zijn er de hele dansles zoet me.Na de les de laatste keer eten bij Domany en dan op weg naar Mourignoumaya.
Bij aankomst hebben we veel bekijks. Het is duidelijk dat hier normaal gesproken geen blanken komen. Een man komt enthousiast aangelopen met een folder van IDON!, die ik vorige keer hier gelaten had. Binnen een mum van tijd staan er een hoop mensen rond de folder foto’s te analyseren over wie wie is.
Na afloop de auto in en op weg naar Baro, naar Mansa Camio. Ik had Ponda O’Bryan beloofd bij hem langs te gaan en wat spulletjes af te geven. Het is al lang donker als we bij Mansa aankomen. Gelukkig is hij wel thuis en we worden hartelijk ontvangen. We worden gesommeerd te gaan zitten en in een mum van tijd staat er een grote schaal met eten voor onze neus. Het is bloedheet op zijn erf. Het is helemaal ommuurd, dus nog geen zuchtje wind te bekennen. Na het eten drinken we heerlijke citroenthee en geef ik de spullen Van Ponda af. Het is 23.00 uur geweest als we weer terug zijn in Kouroussa en iedereen is bekaf. |
||
7-10 De laatste dag Kouroussa en in de les vandaag Konden en Soliwulen. We hebben afgesproken dat we bij Mamady op het erf eten vandaag en daarna met zijn allen naar Kinièro gaan, waar morgen een groot feest is. Eigenlijk wilden we morgen naar Faranah vertrekken, maar vanwege het feest 1 dag uitgesteld.Na de les word ik gesommeerd de salade te mengen en als ik ga zitten valt mijn oog op de inhoud van een grote teil waar allerlei rauw vleeswaar in ligt, vast en zeker voor de Afrikaanse maaltijd van vanmiddag. Ik kijk zo snel mogelijk weer weg en probeer er niet meer aan te denken.We eten de salade en dan op naar het hotel, wassen en spullen voor de nacht pakken.
Terug bij het erf van Mamady, wacht iedereen al ongeduldig en na het eten( ik vermijd zorgvuldig alle stukken ondefinieerbaar vlees) geeft la Troupe Benkadi van Mamady een voorstelling voor ons. Dan op weg naar het busje dat ons naar Kinièro zal brengen. We zijn erg verbaasd bij aankomst, want het busje puilt al uit en volgens mij zit er pas krap de helft in. Na een hele hoop gedoe en tijd zijn we startklaar. Alle mannen en instrumenten op het dak. Vrouwen, kinderen, Jolanda en Luciënne achterin en ik mag voorin langs Mamady zitten, omdat ik de chef ben… Het wordt een gezellige, maar lange rit. De hele route is piste, we steken de Niger over, komen langs een grote goudmijn en passeren een hoop goudzoekers, die helemaal onder de roodbruine modder zitten. Deze mensen zoeken dag in dag uit, de hele dag met hun handen in de smurrie in de hoop een stukje goud te vinden. Heftig hoor! In het donker komen we in Kinièro aan en het busje maakt al musicerend op het dak een rondje door het dorp. Morgen wordt er een school, ziekenhuis en cultureel centrum geopend hier in Kinièro voor de hele regio. Het belooft een heel spektakel te worden. Muziek en dansgroepen uit omringende dorpen komen 1 voor 1 aan in Kinièro. Ook de Bandogialli dansers van Mourignoumaya zijn erbij! Vrouwen gaan met gigantische schalen rijst en saus aan de gang om alle groepen van eten te voorzien. Na het eten spelen en dansen alle groepen alvast het een en ander. En natuurlijk moeten wij er ook aan geloven… Als de rust is wedergekeerd, is de vraag waar we slapen. Mamady wil persé niet dat we bij de Afrikanen slapen. Er wordt met het districtshoofd gepraat en voordat we het weten, worden we zijn slaapkamer ingepromoveerd. Hijzelf gaat op de bank in de kamer slapen. De slaapkamer staat nokkievol met van alles en nog wat. De “ badkamer “ is onbeschrijfelijk, maar we zijn allang blij dat we een wc en wasgelegenheid hebben bij de kamer. Het is er ongelofelijk warm en we nestelen ons met z’n drieën in zijn bed met de Koran op het nachtkastje en portret van de president aan de muur. Slapen gaat moeizaam, vanwege de allesoverheersende warmte. |
||
8-10 Geloof het of niet, om 6.30 uur worden we gewekt door trommels. Het feest kan beginnen!Onze gids Karfalla is nog steeds niet terug uit Kankan, waarnaar hij gisterochtend is vertrokken om geld voor ons te wisselen. Maar Mamady zorgt voor ons als een echte pappa. Koffie, melk, suiker, brood. Tijdens het ontbijt zien we nog een hele stoet jongens met zwarte gewaden en zwarte mutsen in stoet op weg naar het ziekenhuis voor hun besnijdenis.Vanaf een uur of 9 verzamelen alle muziek en dansgroepen zich en gaan we in optocht heel Kinièro rond. Het lijkt wel Carnaval, wat een happening, fantastisch! Het is het absolute hoogtepunt van onze reis. Onderweg treffen we dan gelukkig toch onze gids, die onderweg een hoop pech met de motor heeft gehad. De eindbestemming is een groot plein. Er staan ook joekels van boxen langs de kant met een mengpaneel. Dat belooft niet veel soeps…
Het is een uur of 10 in de ochtend en naar wat later blijkt zal de muziek en dans non stop doorgaan tot 17.00 smiddags. De meneer aan het mengpaneel blijft de hele dag met zijn microfoon door de muziek heen schreeuwen. Ik was er al bang voor. Wij ook weer dansen natuurlijk. We dansen Doundounbé, de djembé speler van Mourignoumaya blijft ons uitdagen( hij speelt echt fantastisch dansbegeleiding ) en zelfs Tasaba ( een masker en een hoop raffia ) komt me nog halen. Kinderen hangen de godganse dag als vliegen om ons heen en we worden er af en toe helemaal simpel van. Het is al lang middag en de dorpelingen en muzikanten staan onafgebroken in de volle zon. Het is nu wachten op de komst van een drietal ministers die de school, ziekenhuis en cultureel centrum officieel gaan openen. Tegen 17.00 uur zijn ze er dan eindelijk, vergezeld door een twintigtal auto’s of zo. Er volgt een hoop toespraak gebla en na afloop kunnen alle muziekgroepen zich kort presenteren. De artiesten laten het beste wat ze in zich hebben zien, maar nog geen 10 minuten na de eerste klanken staat 1 van de ministers op en loopt zeer geïrriteerd naar de dansers en muzikanten. Hij roept van alles door de microfoon, maar gelukkig heeft de geluidstechnicus de volumeknop uitgedraaid zodat er geen geluid uitkomt. Het komt erop neer dat de artiesten moeten stoppen. De minister vindt het wel welletjes zo. Wat een eikel! Al deze honderden mensen hebben de hele dag in de volle zon staan wachten op deze belangrijke mannetjes en vervolgens krijgen ze deze behandeling. Totaal respectloos. Iedereen is ook heel erg boos en in nog geen paar minuten tijd is er geen locale bevolking meer te bekennen rondom het plein. Het had voor de mensen een groot feest moeten zijn, maar dit heeft voor iedereen een enorme domper gegeven. De artiesten zijn zichtbaar geëmotioneerd. Voor ons westerlingen totaal onbegrijpelijk dit soort toestanden. We gaan allemaal eten en daar wacht ons de volgende verrassing. Het districtshoofd is met de ministers weg naar de goudmijnen en wij moeten wachten tot ze terug zijn. Mamady krijgt geld van hem voor hun bijdrage aan het feest. Het busje moet ook getankt worden van dat geld. Wij hebben ook niets meer, want onze gids is inmiddels al aan de terugweg begonnen met geld, in de veronderstelling dat wij spoedig zouden volgen. Het is al donker als het districtshoofd terugkomt en dan blijkt dat we vandaag niet meer weg kunnen. Het veer vaart niet over de Niger in het donker i.v.m. krokodillen of zoiets. We balen als een stekker, want we hebben helemaal geen behoefte aan nog een nacht hier en bovendien willen we morgen op tijd naar Faranah vertrekken. Maar goed, we kunnen er niets aan veranderen, dus nog maar een nachtje dan, zonder schone was en als toetje zit er een vleermuis op de kamer die het een uitstekend plan vind om in mijn nek te gaan zitten….. 9-10
In het hotel spullen pakken, afscheid nemen en een auto regelen. De weg Kouroussa-Dabola is een en al gatenweg en we slingeren dan ook constant over de weg heen en weer. Het is al donker als we in Dabola aankomen en daar zoeken we weer een andere auto die ons naar Faranah brengt. We kopen 6 plaatsen, wat inhoud dat Jolanda, Luciënne en ik alleen op de achterbank zitten. Karfalla met een três grande madam voorin en nog 3 mannen opgevouwen in de kofferbak. Het wordt een helse rit. Alleen maar piste en de chauffeur rijdt werkelijk als een idioot. 4,5 uur worden we letterlijk constant door elkaar geschud en de chauffeur heeft geen enkele behoefte aan een pauze of iets dergelijks. Het is na middernacht als we in Faranah aankomen en we durven niet meer bij Fadouba Oularé aan te kloppen. |
||
10-10 Om 2.30 uur naar bed en om 8.00 uur weer op. Luciënne en ik zijn gewoon chagrijnig van vermoeidheid. De chauffeur komt gelukkig niet opdagen en we gaan dus nog maar effe terug naar bed en slapen nog tot 11.30 uur.En dan op naar Fadouba Oularé. Hij woont net buiten Faranah op een heuvel. Het is een erg mooie plek. We krijgen 3 hutten toegewezen met een klein achterommetje met traditionele douche en toilet. Omdat we via Ponda O’Bryan hier zijn, krijgen we een voorkeursbehandeling.Namissa, de danseres en dochter van Fadouba in Conakry wordt gebeld en ze belooft nog diezelfde dag te vertrekken.
’s Middags heb ik mijn eerste djembé les van een aantal zonen ( denk ik ) van Fadouba. Om mijn niveau vast te stellen, moet ik eerst iets spelen. Ik kies Doundounbé. Gelukkig gaat het goed. Fadouba bepaalt dat de les van vandaag Sökö is. Het is keihard werken en concentreren, maar het lukt aardig. Men is três content. Daarna spelen de jongeren nog wat. Wat een explosie van energie! Jolanda en ik dansen nog wat. En daarna knikken onze knieën nog na van de energie die is vrijgekomen. Savonds eten we rijst en spaghetti. We zijn helemaal toetiewoeti en volgens mij liggen we al om 20.30 uur in bed. Daar wacht Luciënne en mij een verassing. Ons bed staat van alle kanten scheef op de vloer. Het is onmogelijk er recht in te liggen Van links naar rechts scheef en van boven naar onder. En het matras is keihard. Och ja… |
||
11-10 Hupsakee, om 6.30 opstaan (doen we trouwens al iedere dag sinds we in Guineé zijn, omdat we anders ons programma niet afgewerkt krijgen). Namissa is inmiddels ook gearriveerd en de les is keileuk. We werken aan Sökö. Namissa is een hele aardige, fantastische danseres en lerares. En met die energieke en enthousiaste muziek erbij krijg je vanzelf vleugels.Er hangt een beetje een raar sfeertje. Zo gauw Fadouba binnenkomt om te kijken naar de les, lijkt iedereen te verstarren. Als hij praat of iets vraagt, zegt niemand iets. Al zijn opmerkingen en bevelen worden acuut opgevolgd.’s Middags naar de markt. Het eten dat de vrouwen van Fadouba voor ons maken is helemaal geweldig en luxe. Savonds is er niets meer te doen en we gaan maar weer op tijd naar bed met een boekje.
De dansles komt op de een of andere manier niet echt op gang. Het lijkt wel alsof iedereen moe is. We beginnen aan Mendiani, wat een hele klus blijkt. De les komt plotseling abrupt tot een einde, door een incident van Fadouba en 1 van zijn vrouwen. Heftig. In ieder geval zijn we alle drie blij dat we morgen weer vertrekken….
Na afloop gaat het nog gigantisch stortregenen en onweren. Het lijkt wel vuurwerk. In onze hut moeten we wat koffers en tassen verzetten, want hij blijkt niet helemaal waterdicht. En dan op naar het scheve, harde bed. |
||
| 13-10Om 6.30 worden we gewekt, want we hadden bedacht dat we voor ons vertrek nog best een dansles konden nemen. Maar het blijkt toch iets te hoog gegrepen. We zitten vol, er kan werkelijk niets meer bij.De terugreis verloopt voorspoedig, op enkele stortbuien na, die gedeeltelijk ook in de auto terechtkomen. Koud en nat komen we in Kouroussa aan. Wat is het fijn om weer terug te zijn en iedereen weer te zien. Mamady komt ook nog en hij heeft een djembé bij zich. Het blijkt een cadeau van Karfalla voor mij te zijn. Mamady heeft hiervoor 1 van zijn eigen djembés voor mij opgespannen. Ik weet helemaal niet wat me overkomt of wat ik moet zeggen. Wat ontzettend lief!We gaan nog wat drinken in het dorp en tegen 1.00 uur vallen we weer eens total los in bed. | ||
| 14-10Onze eerste gast is alweer om 7.30 uur in het hotel. Nou ja, eigenlijk motel. Want je kunt er niets eten. De buren willen wel water voor ons koken voor koffie. Dat duurt elke dag minstens een uur. Tegen de tijd dat het water kookt, is ons bezoek uitgebreid tot6, 7 personen. We ontbijten gezamenlijk en dan wordt het toch echt tijd om definitief te vertrekken. Iedereen gaat nog mee naar de gare de voiture om ons uit te zwaaien.Aangekomen in Kankan, regelen we eerst een auto naar Bamako. Daarna sjokken we nog over de markt, want we hebben nog wat spulletjes nodig. Het is ontzettend heet deze dag en er is dus ook geen lolletje aan. Daarna gaan we nog even bij Karfalla’s zus, Mba langs. Ze heeft gisteren een auto ongeluk gehad met een gebroken arm als resultaat. Jolanda komt erachter dat ze haar paspoort in haar koffer heeft laten zitten. We hopen dat de bagage nog niet op de auto is geladen en we gaan zo snel mogelijk terug naar de gare de voiture. Eenmaal aangekomen, blijkt alles al op het dak te zitten. Jolanda haar koffer natuurlijk helemaal onderop, de rest van de bagage erbovenop, een fiets, een brommer en helemaal boven mijn djembé. De chauffeur is dus echt niet van plan alles eraf te halen. Ik ben een beetje boos, omdat mijn djembé niet in de plastiek zit, dat was de afspraak. Eenmaal op weg gaat het dan ook natuurlijk weer stortregenen en we eisen dat de djembé eraf gehaald wordt. We krijgen hem op schoot achterin. De ruitenwissers doen het niet en het is niet echt ontspannen reizen zo. Gigantisch oponthoud bij de grens, waar zowel bij de Malinese als bij de Guinese douane alle bagage van het dak moet en opengemaakt.Om 23.00 uur zijn we weer bij Abu in Bamako, daar waar onze reis begonnen is. Gelukkig gaat hij eten halen en een koud biertje.
15-10 Heerlijk tot 10.00 uur geslapen! En jeetje, wat is het toch ongelofelijk heet in Bamako. En smog, niet te filmen. Smiddags naar de markt, stof scoren voor IDON! De markt is helemaal niet leuk. Allemaal opdringerige gasten en snikheet. Savonds eten bij de Relax, waar we vorig jaar met IDON! vaker aten. Tegen 24.00 uur richting vliegveld en het inchecken duurt een eeuwigheid. Na het inchecken blijken we maar 3 van de 6 tickets te hebben en 1 verkeerde. Weer terug. Mijn djembé rolt nog van de band af. Eenmaal buiten wordt de handbagage nog uitgebreid gecontroleerd. Als het vliegveld over de landingsbaan begint te rijden, is het 3.45 uur. Ik zit voorin, tussen 2 Afrikanen in, Jolanda ergens in het midden en Luciënne ergens achterin het vliegtuig.
Om 7.00 uur landen we in Casablanca en tot 8.00 uur in de rij bij de pascontrole. Ik heb het effe helemaal gehad met de traagheid van het Afrikaanse continent. Nou ja, gehad…. Er was iets mis met ons vliegtuig, dus om 13.00 uur zijn we nog steeds in Casablanca. Het is rond 17.00 uur als we eindelijk in Düsseldorf landen. Weer een Afrika avontuur ten einde. |
||
Djembe dans Limburg
workshops Afrikaanse percussie, dans, djembe muziek
